بـپـــرس ســوال

 بپــرس ســوال 

مدّتي است كه مي پرسد مهـلا از من سوال بسيار 

 از صفحـه بنـدي وب گرفته تا ماست و خيار

دادمش جواب و گفتم اداي خجـلان در نيـار

   بـــرو از اتـاق قلم وكاغـذي با خـود بيـار

گفت من خود مي دانستم پاسخ بر اين سوال

 مـــــرا  دعـــــوا كـرد بـا صـد قيل و قـال

گـفتم شـنيدم از غـيب مـي گـويي خـبر        چــو  نـداري علم از مـدرك نـامي مـبر

           معـمّا مي شود حل اي دختر صاحب هــنر   

       گر چــو من درس بخـواني تا وقت سحـر

مهـلا كن دعـا وقت سحـر بـر عليرضـا        گـفتا مـن چـاشـت شـوم بيـدار از قـضا

گفتم اگر خواهي شود آسوده مغزت از خيال

   دم مـزن از مـدرك و سـوال را بي خيال

ناگـه ايـن سخـن از هـستي مـرا آمـد يـاد   

   آن زمان كه با نيلوفـر  دوچرخه مي كرد بـاد

بــازار علم و معـرفـت شــــده كـساد      غـــرور و نفــــــاق و دروغ شــده زيـاد

هستي در كلاس  سومين، طرّاحي وب ميـخونه

    علم نقّـاشي و خـطّاطي رو خـوب ميـدونه

نيلوفــر شاعــره و ادبيـــــات  ميـخونه  

     الحق كه در چـهره به حـــــوري ميـمونـه

كسي چنين دختراي باهـوش نديـده  بخواب

  مي زننـد هـر دو حـرف به قوانين حـساب

شـيدا هـم دائم بـر اين سخن داره اعـتقاد       بـــا عقـل و ديــــن، دوري از فـــساد

  با حـسادت  و غـرور  شـوي اسير دام صـيّاد 

با دست خود مي دهي  تيغ دست جـلّاد

دل مي خورد از غـصّه ي عـسل افــسوس   چون از زندگي  سـراسـر شـده مايـــوس

از بيـرحمي  زمـانـه با غم شـده مانـوس  در قلعه ي عشق كـرده خـود را محــبوس

گر درس درين فصل بهـاران تو بخـواني    شــود كيـسه ات پـر پــول در جــواني

خود را به همان دولت و عـّزت بـرسـاني   از لطف خــدا گر بجـهان زنــده بمـاني

يا رب زكـرم بر همگي عـقل عــطاكني    درد هــــــمه را از ره وام  دوا كني

قـــرض پـسران از ره لطف ادا كني      دخـتران را  بـده ياد ، نخـود سـوا كني

اي هـستي و نيلوفـر شــــادي كنيد     در كوچـــه قـايم موشـك، بـازي كنيد

معذرت خواهي از مهديّـه در حضور همه    از خـوبي هاش هرچي بگم، بازم كمه

فرزانه شعراي عليرضا را همه از برميـخونه شــعرها را چـو بلـبل با آواز ميـخونه

از همـه پـسرهاي وبـم بهـتر ميـخونـه     اوست در كاشمر سـتاره اي  بي قـرينه

دارد انـــدر نـزد حـق رزق حـــلال    هـــركـه نيـكوئي نمـايـــد با عــيال

گويد عليرضا دندانتان كنيد هرشب خـلال    جـز بهـروزي شـما نيـست هيـچ مـــلال  

    

 

زود زن بگیر

 زود زن بگير

تبارك ا... به تو اي پسر با اعتقاد      مومن خــوش تيـپ نيـكو نهاد

خوب خيالي به سرت اوفتاد      زن بگيري و كني مادرت دلشاد

فـال زدم فـال تو خـوب  است      طالع و اقبـال تو خـوب است

فـال تو خـوب آمـده دنباله كن      رو به سوي خانه مهديّـه كن

فكر يكي دختر خوب و 14 ساله كن      شيربها خواهند فزون ، گريبان پاره كن

دين، تكميل تو را زن محجوب است     نهـانش بسان طبل و چوب است

پسرجان رنگت چرا زرد شده      دل من از غصّه پر از درد شده

برو زود بگير زن كه بختت وا شده      نشاني از نيلوفر و هستي پيدا شده

پسرم زود اسباب عروسي بخر      لباس زير، كفش و روسري بخر

با صد وام و فغان از طلا سرويسي بخر     برو هفتون 20 متر شيك سرايي بخر

زود بخر يه كت مثه حميد      يك حلقه سنگين از طلاي سفيد

در بازار برايش بخر تو بستني     نه دامن ماهي و ماكسي پيراهني

بدان خوب نيست با زن جنگ      بر عيال عرصه را مفرما تنگ

دوست دار با محبت بسـيار زنت را      حفظ كن رسم و رسـوم دينت را

عيد تو با تازه عروست بود چشم وجود   اول كن پيش بارگاه مادرزن بسيار سجود

امـّا باخـبر بـاش كـه گولت نـزنند     مـهريّه بـالا بر سـند ازدواجت نـزنند

دختران گويند اول نه طلا خواهم نه سيم     فقط عاشقم به رو و چشم رحيم

امّا فردا  طلا خواهند نه نان و حليم    به بانك در صف وام رو، خداست كريم

دخترم دم مزن از شـيربها و مـهريّه      كـه كني شــوهـرت در پي فطريّـه

مكن صحبت از خريد ماكسيما در فوريه     كه شـويت شـود در صـف اول خيريّـه

بـغرّيدم بر مهـديّه كه عقلت كجاست؟     چو داني و پرسي سـوالت خـطاست

مهديّه اي كلّه پوك، طعنه به اشعارم مزن     تير غم بر دل ديوانه و زارم مزن   

ديشب آمد به وبم مهدي چو گل پژمرده     انـگار كه تير غم به مـغزش خـورده

گفت بيـهوش گشـتم مثـــــــال مـرده      چونـكه مـــادرم نـام فـرنوش بــرده

چون مادرم به خواستگاري امـر فـرموده     گويم چشم كه از مـجردي شوم آسـوده

كنم فـرنوش را باخبر هـفته ي آينـده     تا سـال ديـگه كي مــرده كي زنـــده

اين شـعر نوشتن بهر چيست عليرضـا ي

 عـاقل   چو كه هستند همه از احوال تو غـافل

حرص نخور پسرم تو هم مي شوي روزي شاغل 

   مي شـوي در كلاس و انـجـمني داخل